Romeinserijk
het Romeinse rijk was heel groot.
Het Romeinse Rijk (Latijn: Imperium Romanum) was van oorsprong een stadstaat op het Italisch schiereiland die zich vanaf de zesde eeuw voor Christus begon uit te breiden en uitgroeide tot een rijk dat op zijn hoogtepunt alle landen rond de Middellandse Zee omvatte. Het bereikte zijn grootste omvang onder keizer Trajanus (98 - 117)
De val van het West-Romeinse rijk luidde het begin van de middeleeuwen in. Dit was echter geen moment in de geschiedenis zoals de afzetting van de laatste keizer dat was, maar een proces dat eeuwen in beslag nam. Nadat het Romeinse rijk in 117 zijn grootste omvang had bereikt en na de Pax Romana volgden halverwege de derde eeuw ziekten, invasies, hevige strijd tussen de "soldatenkeizers" en financiële malaise. Dit bracht het West-Romeinse Rijk aan de rand van de afgrond. Ondanks dat zou het nog twee eeuwen duren voordat Romulus Augustulus, de laatste keizer, zou worden afgezet.
Na deze crisis verzwakte het monetaire systeem verder, dit ondanks de hervormingen van Diocletianus. De handel tussen de verschillende delen van het rijk viel geleidelijk aan stil en in plaats van de sterke verstedelijking, die sinds enkele eeuwen in het rijk had plaatsgevonden, trokken mensen geleidelijk aan uit de stad en naar het platteland, op zoek naar voedsel en bescherming. Het rijk centraal besturen was altijd al een heikel punt bij de Romeinen maar werd steeds moeilijker. Invasies van vele verschillende "barbaren" op Romeins grondgebied (die deze keer wel lukten) hielpen daarbij niet. Koningen en de kerk gingen Europa leiden. Het begin van de middeleeuwen en het einde van het West-Romeinse Rijk was nabij.
Vele oorzaken gedurende lange tijd leidden er uiteindelijk toe dat Odoaker de laatste keizer kon afzetten. De corruptie en machtsstrijd met zijn burgeroorlogen, de neergaande handel, mega-inflatie, economische malaise en ook nog eens alle invasies van vele volkeren, met daarbij de consequenties op militair gebied, hebben allemaal in meer of mindere mate bijgedragen aan de ondergang van het West-Romeinse rijk.
Het eerste contact tussen de Romeinen en toenmalige bevolking van West-Europa vond plaats rond 58 v.Chr. toen Julius Caesar proconsul werd van de Romeinse provincieGallia en hij van de Romeinse senaat de opdracht kreeg dit hele gebied te onderwerpen. Dit contact leidde tot vele oorlogen, waardoor er allerlei verschuivingen plaatsvonden in de lokale machtsverhoudingen. In deze periode trokken ook nieuwkomers als de Bataven en de Cananefaten langs de grote rivieren Nederland binnen. Caesar probeerde 'vredesverdragen' af te sluiten met de inheemse stammen, maar met name de Eburonen, woonachtig in de huidige Kempen, Nederlands-Limburg en Belgisch-Limburg en langs deRoer tot aan de Rijn, en de Menapii verzetten zich hiertegen. Ze wisten de Romeinen een paar gevoelige nederlagen toe te brengen. Als vergelding liet Caesar hen grotendeels uitroeien en nodigde Germanen uit de omgeving van de Rijn uit om hun woongebieden opnieuw te bevolken. Maar in 44 v.Chr. werd Caesar vermoord en er brak eenburgeroorlog uit tussen de opvolgers in Rome die de volgende 30 jaar de aandacht voor de verre noordgrenzen verminderde. Lange tijd werden de Nederlandse streken door de Romeinen weer aan hun lot over gelaten.
Maak jouw eigen website met JouwWeb